Kanon Biblii a apokryfy

Biblia ma swój kanon, czyli oficjalny spis pozycji, obejmujący tylko te księgi, które odpowiadają jej ramom, jej celowi i funkcji.

Nie mogła się znaleźć w tym katalogu żadna księga przypadkowa. Mierniki będące podstawą wyboru określił Bóg. Tak więc do kanonu należą księgi uważane za autentyczne, natchnione przez Boga, Stwórcę, i z tego powodu zasługujące na to, by ich używać jako miary przy ustalaniu właściwych wierzeń i nauk, czy reguł postępowania.

Obecnie znamy 39 ksiąg pism hebrajskich, a tradycyjny kanon żydowski, obejmujący te same księgi, wylicza ich 24. Niektórzy jednak, choć wymieniają jako kanoniczne również wyliczone przez Żydów, to jednak wyszczególniają tylko 22 księgi, łącząc po prostu Księgę Rut z Księgą Sędziów, oraz Treny z Księgą Jeremiasza. Dzięki temu ilość natchnionych ksiąg była równa ilości liter w alfabecie hebrajskim. Józef Flawiusz był jednym z pierwszych, którzy tak ułożyli listę tych 22 ksiąg w Biblii.

Hebrajski kanon  obejmuje:

Prawo (Pięcioksiąg):

  1. Rodzaju
  2. Wyjścia
  3. Kapłańska
  4. Liczb
  5. Powtórzonego Prawa

Prorocy:

  1. Jozuego
  2. Sędziów
  3. Samuela (1 i 2 jako jedna księga)
  4. Królów (1 i 2 jako jedna księga)
  5. Izajasza
  6. Jeremiasza
  7. Ezechiela
  8. Dwunastu proroków (Ozeasza, Joela, Amosa, Abdiasza, Jonasza, Micheasza, Nahuma, Habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza, Malachiasza)

Pisma (Hagiografy):

  1. Psalmy
  2. Przysłów
  3. Hioba
  4. Pieśń nad Pieśniami
  5. Rut
  6. Lamentacje
  7. Kaznodziei
  8. Estery
  9. Daniela
  10. Ezdrasza (z Nehemiasza)
  11. Kronik (1 i 2 jako jedna księga)

Jezus Chrystus oraz  członkowie zboru wczesnochrześcijańskiego uznawali właśnie ten katalog, czyli kanon, za natchnione Pismo Święte. Jezus i natchnieni pisarze Nowego Testamentu, powoływali się wyłącznie na te księgi, a cytaty wprowadzali zwrotami “jak jest napisane”, czym poświadczali, iż jest to Słowo Boże – np: Mateusza 4:4; Mateusza 26:24; Marka 7:6; Marka 14:21; Łukasza 4:17Łukasza 24:46; Jana 6:31; Jana 15:25; Dzieje Apostolskie 7:42; Dzieje Apostolskie 23:5; Rzymian 3:4; Rzymian 15:9; 1Koryntian 4:6; 1Koryntian 15:54; 2Koryntian 4:13; 2Koryntian 8:15; Galacjan 3:13; Galacjan 4:27; Hebrajczyków 10:7; 1Piotra 1:16; Objawienie 1:3; Objawienie 20:12.

Apokryfy to określenie używane w kontekście religijnym wobec ksiąg o tematyce biblijnej, uważanych za nienatchnione i co za tym idzie niewchodzących w skład Kanonu Biblii. Zamiennie określa się je jako księgi deuterokanoniczne lub wtórnokanoniczne.

Apokryfami Starego Testamentu są:

  • 1 Księga Machabejska (1 Mch);
  • 2 Księga Machabejska (2 Mch);
  • Księga Mądrości (Mdr);
  • Mądrość Syracha (Eklezjastyk) (Syr);
  • Księga Tobiasza (Tb);
  • Księga Judyty (Jdt);
  • Księga Barucha (Bar).

Fragmenty uznawane za deuterokanoniczne:

  • z księgi Daniela : modlitwa Azariasza (Dn 3,34-90) i dwa ostatnie rozdziały (Dn 13-14);
  • fragmenty Księgi Estery w języku greckim

Ani Jezus, ani żaden jego uczeń nigdy nie powoływał się czy cytował z tzw. ksiąg deuterokanonicznych, czyli apokryfów.

W Nowym Testamencie znajdują się 263 odniesienia do Starego Testamentu, żadne z nich nie odnosi się do apokryfów.

Apokryfy zawierają materiały, które wspierają pewne doktryny katolicyzmu takie jak: czyściec, modlitwy za zmarłych i skarbiec zasług. Dlatego Kościół rzymskokatolicki uznał oficjalnie apokryfy za natchnione, ale dopiero podczas Soboru Trydenckiego (1546 r.).

Wtedy to Kościół rzymskokatolicki  zmagał się z reformacją, która udowodniła za pomocą Pisma Świętego, że nauki głoszone przez papiestwo są niezgodne z jego treścią.  Wskazano między innymi, że czyściec nie istnieje, kupowanie odpustów to wyłudzanie pieniędzy od ludzi, a umarli po śmierci śpią i nie mają udziału w niczym, co dzieje się na ziemi. Dlatego modlitwy za zmarłych czy do zmarłych są po prostu stratą czasu.

Zobacz także: